Gedicht: de Aarde

Op 18 mei 2014 overleed Wubbo Ockels. Wubbo Ockels was met name bekend als ruimtevaarder. Maar Wubbo Ockels was ook zeer betrokken bij de aarde en de wijze hoe wij met onze aarde en natuur omgaan. In zijn laatste open brief schrijft hij, of beter gezegd doet hij een oproep aan de mensheid om nu een ander pad in te slaan. Dit omdat wij zo niet langer moeten en kunnen doorgaan. Deze betrokkenheid en zorg over moeder aarde kunnen wij ook in onderstaand gedicht van Nico van de Wetering terugvinden. Het gedicht getiteld "De Aarde" is geschreven door Nico in 1968, maar blijkt maar eens te meer tijdloos te zijn. Tevens sluit hij aan bij de gedachte en zorg die Wubo Ockels in zijn laatste brief beschreven heeft...

De Aarde.

De aarde is moe,

Van alles wat haar aangedaan wordt.

Zij komt niet meer tot rust.

Op haar huid krioelt het van de wezens.

Die ronddolen en geen eerbied voor haar hebben.

Ze vreten haar van buiten af op.

Die wezen zijn agressief en niet meer tevreden.

Zij zuigen U van binnen uit leeg.

U, die ze altijd onderdak heeft gegeven.

Ook zoeken zij naar een ander thuis.

Die ze dan ook zullen beroven en vermoorden.

U aardse die stervende bent,

Probeert het leven voor ons te behouden.

Door met de laatste stuiptrekkingen,

De kwade wezen van U af te houden.

Dat ze Uw hart niet zullen raken.

Lukt U dat niet, dan zult gij sterven.

Maar beseffen die kwaden wezen dan niet;

Dat bij het instorten van hun thuis,

Ook zij bedolven zullen worden ?

Nico van de Wetering. 1968